Gierałcice – ewangelicki kościół filialny

Pierwotnie w miejscu obecnego kościoła stała kaplica  grobowa  rodziny Gierałtowskich, przejęta w 1560 r. przez protestantów. W 1617 r. kaplica ta została rozbudowana na kościół, a  w 1694 r. obiekt przebudowano lub postawiono obecny budynek kościoła. W latach 1822 – 23 i 1889 r. budynek przechodził remonty i przebudowy. W czasie przebudowy w 1882 r. odrzucono prezbiterium, przedłużono budynek ku wschodowi, tworząc budowlę salową otoczoną wewnątrz emporami, a tym samym drewnianą wersję typowego zboru ewangelickiego. Kościół orientowany, otoczony cmentarzem. Kościół zbudowany w konstrukcji mieszanej: zrębowej i sumikowo – łątkowej na pod-murówce ceglanej. Kościół salowy, tzn. nawa i prezbiterium są tej samej szerokości i wysokości pod jednym przykryciem (jeden z pięciu na Śląsku Opolskim). Zamknięty wielobocznie od wschodu. Posiada wydzieloną ścianę ołtarzową, za którą znajduje się zakrystia z usytuowanym nad nią, na piętrze, składzikiem. Przy bocznych ścianach stoją empory, wsparte na 8 słupach, dźwigających strop. Strop płaski, belkowany tylko w zakrystii. Okna umieszczone w dwóch kondygnacjach celem doświetlenia wnętrza i empor. Dach siodłowy, jednokalenicowy, kryty gontem. Zewnętrzne ściany przekryte gontem. Oszalowana deskami kwadratowa wieża w konstrukcji słupowej o ścianach zwężających się ku górze, nakryta jest  ośmiobocznym dachem namiotowym, zwieńczonym chorągiewką z datą 1889. Drzwi wejściowe opierzane w jodełkę, z oryginalnymi okuciami i zamkiem. Ołtarz główny, ambonowy, pochodzi z XVII w., podobnie jak umieszczona w nim w 1823 r. manierystyczna  ambona. Na parapecie ambony umieszczono polichromowane rzeźby Chrystusa Króla i czterech ewangelistów z połowy XVII wieku, a w zwieńczeniu rzeźbioną grupę Trójcy Św. z XVIII w. Między emporami nadwieszony chór muzyczny z parapetem dekorowanym malowanymi kartuszami herbowymi z XVII w. Chór wsparty jest na rzeźbionej figurze Mojżesza z poł. XVII w. Organy w stylu klasycystyczno-ludowym polichromowane z 1831 r. Nad zakrystią zachowana późnorenesansowa polichromia z XVII w. w postaci rozet i kasetonów. W kościele znajdują się liczne renesansowe epitafia drewniane oraz kamienne płyty nagrobne. Dzwon z kartuszami herbowymi z 1694 r.