Boronów – kościół p.w. NMP Królowej Różańca Świętego

Kościół p.w. NMP Królowej Różańca Świętego zbudowany został w 1611 r. z fundacji rodziny Dzierżanowskich na miejscu XIII-wiecznego, zniszczonego pożarem. Jest to kościół wotywny, po cudownym przywróceniu życia 12 – letniej córce Dzierżanowskich, która wpadła do stawu kościelnego i utraciła przytomność. Początkowo kościołem opiekowali się dominikanie. Kościół jest orientowany, konstrukcji zrębowej na planie krzyża greckiego, wieża konstrukcji słupowej. Prezbiterium zamknięte trójbocznie, do niego od pn. przylega kaplica. Wieża czołowa szalowana deskami, kryta namiotowym dachem. Dach siodłowy, wyższy nad nawą i prezbiterium, niższy nad kaplicami – kryty gontem. Nad nawą wieżyczka na sygnaturkę z latarnią i baniastym hełmem. Ściany świątyni pokryto gontem. Wewnątrz kaplica pn. rodziny Dzierżanowskich – poświęcona św. Annie, z unikalnymi plakietami procesyjnymi poch. Morawskiego w liczbie 15 (przedstawienie Tajemnic Różańcowych). W kaplicy również księga Bractwa Różańcowego z 1755 r., poniżej krypta ze szczątkami fundatorów kościoła. Kaplica ta służyła przez wieki Bractwu Różańcowemu. Na kracie znajduje się krucyfiks z Chrystusem, który według miejscowych podań przymyka oczy, aby zamknąć je w dniu końca świata. Inna legenda odnosi się do jego cudownych właściwości. Głosi ona, że pod tym krzyżem złożone zostało ciało utopionej w pobliskim stawie dziewczynki, która dzięki modlitwom ożyła. Wdzięczni parafianie mieli wówczas przenieść krzyż do centralnej części, na chór, ten jednakże w ciągu nocy powrócił na stare miejsce. Południowa kaplica mieści późnorenesansowy ołtarz z 1669 r. z figurą Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. Ołtarz główny dwukondygnacyjny z obrazem Matki Boskiej adorowanej przez św. Dominika. Ozdobą kościoła są ławy kolatorskie, manierystyczne – znajdujące się w prezbiterium. Polichromowana boazeria z wizerunkami świętych i aniołów, herbami i monogramami (1890 r.). Chór muzyczny wsparty jest na czterech ozdobnych słupach. W ostatnich latach przeprowadzono remont wieży i impregnację obiektu. Wokół kościoła rozciąga się cmentarz z drewnianym płotem oraz brama cmentarna z XVII wieku. Większość grobów pochodzi z czasów powojennych, jednakże znajduje się też na nim kilka grobów z lat 20. i 30. XX wieku. W najstarszym grobie z 1855 r., ulokowanym w pobliżu bramy cmentarnej, pochowany został kuratus Emil Schabon. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej Województwa Śląskiego.