Bierdzany – kościół parafialny p.w. św. Jadwigi Śląskiej

W 1410 roku istniał w Bierdzanach kościół drewniany p.w. św. Walentego, na jego miejscu wybudowano w roku 1711 obecny, co głosi napis na jednym z kamieni podmurówki. Bierdzański kościół był kilkakrotnie odnawiany (1930, 1951, 1961). Orientowany, usytuowany w kręgu starych dębów i otoczony cmentarzem. Wybudowany na planie krzyża, w konstrukcji zrębowej, z ołtarzami w bocznych ramionach i węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie.
Prezbiterium oraz ramiona transeptu zaznaczone poprzecznymi podciągami. W nawie strop płaski, polichromowany, w prezbiterium strop płaski, lekko zaokrąglony po bokach, również polichromowany. Chór muzyczny wsparty na czterech słupach, przedłużony wzdłuż bocznych ścian nawy do transeptu emporami wspartymi na sfazowanych słupach. Nad umieszczoną od północy zakrystią – loża, otwarta do wnętrza. Wieża w konstrukcji słupowej, szalowana, zwężająca się ku górze, nakryta kwadratową izbicą i zwieńczona baniastym hełmem. Na skrzyżowaniu naw sygnaturka zakończona również hełmem baniastym. Dzwony prawdopodobnie z poprzedniego kościoła z 1503 i 1521r.
Ołtarz główny barokowy, z początku XVIII w., z figurami śś. Mikołaja i Marcina oraz obrazem przedstawiającym św. Jadwigę, patronkę Śląska. Ołtarz w północnej części
transeptu wykonany w 1718 roku przez mistrza stolarskiego Kaspra Żołądka z Opola, według projektu dostarczonego przez fundatorkę Annę Justynę von Lowencron z Turawy. Kościół posiada dobrze zachowaną polichromię odsłoniętą i odrestaurowaną w latach 1970 – 1979. Stacje Drogi Krzyżowej z przełomu XVIII i XIX wieku, ludowe, w ramach rokokowych.
W czasie remontu odkryto min. polichromie z kompozycjami figuralnymi z Nowego i Starego Testamentu z XVIII wieku. Przy bocznych drzwiach wejściowych na ścianie nawy znajduje się polichromia przedstawiająca tzw. „śmierć bierdzańską”. Odsłonięto ją dopiero w latach 70 –tych XX wieku, w czasie gruntownej renowacji. O istnieniu owego malowidła mogło sugerować przysłowie „Wyglądasz jak śmierć bierdzańska”, odnotowane przez Józefa Lompę w jego „Nowej księdze przysłów polskich”.